Bilinmez

 Aralıklardan bakan gözleri vardı sesinin 
Yorgun öfkelerinde biraz memleket kokan nefesinin
Yol boylarının yol yordam bilmeyen yabancılığında
Kuzey rüzgarları sessizce gelir yalardı saçlarını
Sanırdın ki Düzce ovasından gelen soğuk
Körfez’in ellerini üşütür de sıcak çöllerde 
Biraz memleket hüznünü yüreğine düşürür 
Şemsi abi
İnsan memleketinde güzel be
Ağacında dalında arısında balında
Bir de sevdiğinin koynunda 
Senin sinemalarının kapandığı vakitlerdi 
İsyan yalnızlıkları sokak aralarında kol gezerken
Gurbet demiştik evden uzak olan her yere
Değilmiş
Asıl gurbet insanın özlediklerinden uzak olduğu vakitmiş 
Biraz bulut olacak gökyüzünde biraz yağmur
Islandığında içine geçen özgürlüğe koşabileceksin çırılçıplak 
Güneşi özlemeyi de öğreneceksin ki

Sevdiğine dokunur gibi dokunacaksın
Memleketinin taşına toprağına
Şemsi abi 
Laf aramızda özlemek güzel şey
Dolu dolu düşlerinle bakıyorsun gökyüzünde yıldızlara
Şükür hiç eksik olmuyorlar gecelerimizden
Bu saatlerde yazıyorum ya
Memleket türküsü tutturuyorlar 
Gökyüzünün en aydınlık dillerinden
Bir gülümseme gelip konuyor avuçlarıma
Özlemek işte  
İnsan yalnızlığının en büyük sancısı...