Beşinci mevsim

 Fırtınalı bir günün sonunda

bir dal istedi kadın

tutunmak için

bir mum yaktı

adamın biri elini uzattı

renksemez bir günün

beyazımsı gizemiyle

böylece bir muhabbet başladı

gözce

beslendi gönül koyları

sessizce

bir mum daha yaktı adam

yüreğini açacaktı kadına

meylini ömrüne dolayıp

masallar anlatacaktı

bin bir gecede

koynunda yasemen kokusu

gözleri denize ayna

düşler

dedi kısaca

geldim

dedi kadın

yer bulamadım kendime

geriledi adam

kaybetme korkusuyla

düğümledi kendini

yeniden

kendi içinde

iki yaz iki kış dört bahar geçti

gelgeçler içinde

son mevsimin son gününde

aklı göç etti yüreğine

beyaz bir gül ile misafir oldu adamın düşlerine

sana geldim

götür beni gözlerindeki karanlığın ötesine

dalgındı fark etmedi adam

bozulmasını istemediği bir rüyanın içindeydi

kendince

kırılan kirpikleri

battı

göz göz olan yüreğine

aşka gücenik bir tebessümle

hoşça kal dedi adama

bütün aynalar bir bir kırılıyordu

adamın bedeninde

gitme

sevdiğim umudum kavgam

gitme

diye haykırıyordu tüm varlığıyla

benzersiz bir çığlıktı adamın sesi

kulaklarında

onca yıl sonra

ilk defa adıyla sesleniyordu kadına

Uzun uzun baktı kadın

Yoruldum sessizliği okumaktan

yaşanası bu hayatı

seyretmekten yoruldum

tüm tatlar acıya çaldı adam ile kadının yüreğinde

Sormak ya da söylemek istediğin bir şey varmı

diye sordu kadın

bir yaşam çizdi adam

bir kulübe yaptı

yemyeşil ormanın ortasına

umutlar ekti gökyüzüne

şelaleden bölünen bir derecik akıyordu kulübenin arka tarafında

güneşin ilk ışıkları süzülüyordu odalarına

her sabah kuş sesleriyle karışan suyun şırıltısına uyanıyorlardı

zamansız yağmurlara tutuluyorlardı

sırılsıklam

bir yandan kahvelerini yudumluyor

bir yandan gökkuşağının çıkışını izliyorlardı

donmuştu kadın öylece bakıyordu

bir meşale yaktı adam

yüreğini koydu

korkusuzca baktı kadının gözlerine..